Dewi op de COVID-IC: Onwennig én vertrouwd
RN2Blend-onderzoeker Dewi Stalpers is weer tijdelijk als verpleegkundige aan de slag gegaan, op de COVID-IC van het UMC Utrecht. In deze blogreeks vertelt ze over haar ervaringen.
"Mijn tweede avonddienst is er één van onwennigheid en van vertrouwdheid. Dit keer word ik gekoppeld aan een oud-collega uit mijn vorige ziekenhuis. We leren deze dienst echt van elkaar: zij heeft niet eerder op de cohort-afdeling gestaan, dus ik ben heel blij dat ik haar wat kan vertellen over hoe het hier reilt en zeilt (alsof ik dat al allemaal al weet na 1 dienst :)). Maar wel fijn dat ik in ieder geval iets weet. En aan haar durf ik alles te vragen: van hoe werkt dit voedingssysteem, tot verneveling op de beademing (wat op mijn oude werkplek niet kon met de apparatuur die we daar hadden), tot dialyse-alarmen onderdrukken.
Geraakt
We verzorgen een jonge vrouw die in buikligging ligt en gelijk bij aanvang van de dienst moeten we het hoofd draaien. Ondanks dat mevrouw erg ziek is, is ze gelukkig wel relatief stabiel. Ik merk dat ik geraakt ben, omdat mevrouw totaal onherkenbaar is van de foto’s die tegenover het bed hangen. Het is lastig om je echt te distantiëren van deze patiëntencategorie, omdat het toch vaak jonge mensen zijn zonder ziektegeschiedenis en die door Covid-19 eigenlijk min of meer overvallen zijn.
Contrasten
Het is echt een avond van grote contrasten. Zo wordt er voor de zorgprofessionals op de IC heel goed gezorgd in deze periode (moet trouwens ook veel meer gebeuren bij andere afdelingen en in andere branches!!). In het begin van de dienst moeten we met z’n allen heel erg lachen, omdat er pizza is bezorgd voor ons (smaakt eigenlijk nog beter in de nachtdienst). Verder staat er een hele fancy powernap-stoel waar je in kan chillen tijdens de pauze en de ijskast is elke dag gevuld met bakjes met eten. Maar aan de andere kant van de gang liggen de patiënten helemaal alleen heel ziek te zijn, zonder familie die op bezoek mag komen. Ik vind dit persoonlijk best moeilijk met elkaar te rijmen. Stel je eens voor dat je zonder bijzijn van je familie overlijdt. Dat is een nachtmerrie, ook voor het zorgpersoneel is het heel zwaar om dit te zien. Om de familie toch op de hoogte te houden, worden er regelmatig appjes gestuurd naar 1 familielid/ contactpersoon met de laatste informatie en af en toe ook een fotootje.
Samenwerking
Omdat ik met mijn oud-collega samenloop, is het best gezellig. En als we later even van de cohort af mogen om te luchten, kom ik nog veel meer oud-collega’s tegen die ik in geen jaren gezien heb. Ook de samenwerking op de unit is heel goed. Iedereen helpt elkaar. Waar de één iets van het aanvragen van lab in de computer afweet, weet de ander iets van de beademingsinstellingen. Maar je merkt wel constant dat het tekort aan ‘echte’ IC-verpleegkundigen groot is. Als er opeens een opname acuut binnenkomt, moeten zij helpen met intuberen, oplijnen en dergelijken. En ineens staan mijn collega van extern en ik er een soort van ‘alleen’ voor. Gelukkig merk ik ook dat alle kennis en kunde eigenlijk ook weer snel terugkomt. Voor ik het weet sta ik weer uit te zuigen, patiënten te verzorgen en zakken te vervangen bij de dialyse. Je verleert het dus echt niet, verpleegkundige zijn…"