Dewi op de COVID-IC: Een nieuw normaal

RN2Blend-onderzoeker Dewi Stalpers is weer tijdelijk als verpleegkundige aan de slag gegaan, op de COVID-IC van het UMC Utrecht. In deze blogreeks vertelt ze over haar ervaringen.

"Het werken op de IC begint een 'nieuw normaal' te worden. Fijn om onderdeel te zijn van een team dat zich met z’n allen inzet om de best mogelijke zorg te leveren. Voor de IC-verpleegkundigen is het pittig, want ondanks de vele extra handjes aan het bed moeten zij hun aandacht verdelen over meerdere patiënten tegelijkertijd. Dat is vrij lastig als je gewend bent om normaal gesproken de volledige controle te hebben over alles rondom de patiënt die je verzorgt.

Zorg uit handen

Zo sta ik bijvoorbeeld bij een patiënt die het plotseling niet zo goed doet. Ineens moet er van alles gebeuren: beademingsvoorwaarden ophogen, medicatie aanpassen, patiënt meer in slaap brengen, lab afnemen, enzovoorts. Ik merk dat de IC-verpleegkundige waar ik op kan terugvallen mij de zorg uit handen neemt en in de lead gaat tijdens het overleg met de artsen. Terwijl ik vanuit mijn achtergrond als voormalig IC-verpleegkundige ook capabel ben om dit te doen. Ik laat het gebeuren, omdat ik begrijp dat het voor deze verpleegkundige lastig is om in te schatten wat er precies van mij verwacht kan worden.

Wikken en wegen

Zelf vind ik het vooral vervelend dat niks automatisch gaat. Bij elke spuitwissel of lab aanvraag moet ik steeds weer bedenken of ik het juiste doe. Toen ik zelf nog actief IC-verpleegkundige was, ging dit soort dingen bijna vanzelf. Nu is het steeds wikken en wegen en blijf ik het gevoel houden dat ik het net niet onder controle heb. Maar als de patiënt weer gestabiliseerd is, krijg ik complimenten van de IC-verpleegkundige over het feit dat ik het zo goed onder controle heb. En ik moet zelf ook wel bekennen, dat ondanks het gevoel van onrust, alles nog steeds loopt zoals het zou moeten lopen. 

Tevreden

Aan het einde van de dienst kan ik zelfs rustig de rapportage schrijven en ga ik met een tevreden gevoel naar huis. Weg met de spatbril die steeds van mijn neus zakt, weg met de beschermende jas die alleen in XL beschikbaar was en als een gewaad om mij heen heeft gehangen, weg met het mondkapje waardoor ik in de loop van de avond steeds meer hoofdpijn heb gekregen door het inademen van mijn eigen CO2. Op weg naar een lekkere douche om dit alles van me af te wassen…"