Dewi op de COVID-IC: De corona-afdeling lijkt buitenaards
RN2Blend-onderzoeker Dewi Stalpers is weer tijdelijk als verpleegkundige aan de slag gegaan, op de COVID-IC van het UMC Utrecht. In deze blogreeks vertelt ze over haar ervaringen. In haar eerste blog lees je hoe ze zich voorbereidde en hoe het haar verging tijdens de eerste avonddienst. "Zonder ik er erg in heb, sta ik weer ouderwets mee te werken."
De voorbereidingen
"Er was geen twijfel over mogelijk dat ik me zou aanbieden om te komen ondersteunen op de COVID-IC. Tegelijkertijd was er twijfel: ben ik zelf goed beschermd? Wat doe ik het thuisfront aan? Wat gaat het inhouden voor mijn andere werk? Kan ik het nog wel na 8 jaar ‘uit de praktijk’? Toch doe ik het en tijdens de spoedcursusdag ben ik ervan overtuigd dat ik de juiste keuze heb gemaakt. De voorbereiding vond ik eigenlijk hartstikke leuk: weer even terug naar ARDS-beelden, shunting, I:E ratio, ABCD-methodiek. Ik heb het ook wel erg gemist. In het klasje zitten zo’n 20 mensen, van neurologen tot OK-assistenten, van psychiatrisch verpleegkundigen tot mensen van defensie. Heel spannend, maar ik heb er ook veel zin in. Ik maak me wel een beetje zorgen over wat ik allemaal ga aantreffen. We zullen het snel zien, want de volgende dag word ik al gebeld dat ik na het weekend meteen kan beginnen.
Maandag 6 april: eerste werkdag, een avonddienst
Ik ben heel ruim op tijd vertrokken en maar goed ook, want door de draaideuren bij de ingang mogen maar 2 mensen tegelijkertijd. Sta je dan tussen alle patiënten, bezoek en personeel, want het ziekenhuis is in deze dagen een levendig geheel van activiteiten.
Ik word op de IC opgewacht en na een boel administratief geregel van pakken halen (begane grond aan de ene kant van het ziekenhuis), pasje omzetten (begane grond aan de andere kant ziekenhuis) en omkleden (op de 6e etage waar de IC zit) loop ik ruim een uur te laat het IC-complex op waar een wat vermoeide teamleidster ons begeleidt tijdens een quick rondleiding. Eerst lopen we naar de unit waar de andere verpleegkundige die er voor het eerst is, wordt ingezet om te ondersteunen. Daar verbaas ik me over het feit dat het net lijkt of je een gewone IC op komt lopen, waar de mensen aan de desk (geen anderhalve meter!) aan het overdragen zijn. Ik word naar een andere unit gebracht, de cohort-afdeling waar dus iedereen continu rondloopt in beschermingskleding, omdat al deze patiënten Covid-19 hebben. Ik kleed me aan (zonder buddy, doe ik dan alles wel goed?) en begin de spanning te voelen. Het ziet er heel onwerkelijk uit zo’n afdeling. Lijkt bijna buitenaards. Er hangt ook een andere, maar niet perse onaangename sfeer.
Iedereen is al begonnen en ik word aan iemand gekoppeld die normaal gesproken op de medium care werkt. We hebben 2 wakkere patiënten. Het werken gaat weer als vanzelf. Zonder dat ik er erg in heb, sta ik weer ouderwets mee te werken. De patiëntencategorie is heel divers, van heel ziek aan de ECMO tot aan pratend aan de optiflow. Er is om de 2-3 uur pauze en voor de warme maaltijd wordt gezorgd. We moeten erg lachen als iemand mij in de koffiekamer ineens herkend op basis van de schoenen die ik draag. Het is inderdaad best vreemd als je mensen ineens zonder al de extra bescherming ziet, je herkent elkaar bijna niet.
Je ziet overal pamfletten en posters met #onzezorghelden #frontline. Dat doet toch wel iets met je. Iedereen helpt elkaar en dat moet ook wel, want er zijn velen die van ‘buiten’ komen, een operatieassistent, de MC, de kinder-IC, defensie….De avond ging heel snel voorbij en ik ben er stiekem best trots op dat ik nu ook onderdeel uitmaak van deze club van mensen die zich met man en macht inzet in tijden van crisis."